Berria,aurkitu dut irria.Aitzina noala, ttipi ttapa,ibiltzen dut hiria.Berria,bide bereziabizitzan egiten dena,bizitza alegia.Aitzina,oina bat aurrera eginaz,bestea jarraituz,akats egitea ezina.Aitzina,ibiliz irriaren grinaz,berria aurkituz,zaharratik ikastearen mina.

Euriak dakar urtea eta urteak euria bada egiten txikia zaharra, bada atzea. Aitzinan, berriz, gaztea, datorrena da, berria, etorkizunan haria, izango denaren kea. Hartuko dugu hobea, ereingo dugu hazia, kenduko dugu harria ta bilatuko bakea. 

Miseriaren mamua dabil  hiri honetan jostari,  ume galduen begietan  batera itxaropenarekin.  Miseriaren mamua baita  entzun, dutenen ahoetan,  beren mundu txukun garbia  itxusten dutenen kontra.  Eta miseriaren mamua  indiferentziaren oihuan,  egoera aldatzen ez duten  itxu konformisten…

Soinuak buruan, neuronen munduan, saltoka eta dantzan, bideberri ahaztuan.   Zentzumenak berpizten, nire gorputza harritzen, aintzinakoak zaharberritzen nintzena naiz sentitzen.   Aitzina ikusaraziz, gibela sentiaraziz, nintzena banaizela berriro ere ikasiz.

Nor naizen, laisterka nabil  erantzuna ezin eutsi, atmosferan naiz desegin nire arima zatiturik.   Ginen, gara, izanen gara? Itxura edo egia,  besteek esan edo guk pentsa ezinjakintasunaren jokoa.    Nor naizen badakit ni neu ezin…